Pałac w Bożkowie
„Pałac w Bożkowie” to taki dramat, „w którym straszy”. Opowiada o zaniedbywanej przestrzeni, lokalnej historii rozpisanej na kilkadziesiąt rozpadających się ścian, wielkiej samotności rzeczy martwych. Oparty jest na historii jednego z dolnośląskich zabytków.
ZNAJDUJĄC SIĘ W CENTRUM ŚWIATA (PAŁAC W BOŻKOWIE)
Z czego słynie Dolny Śląsk? Dolina pięknych pałaców zachwyca i przyciąga turystów. Jednak dla Marty Sokołowskiej bardziej pociągające są te mniej napawające dumą budynki. Lata świetności tytułowego pałacu w Bożkowie przeminęły. Pozostało architektoniczne widmo ludzkiej zachłanności i interesowności. Mowa o kolejnym spotkaniu z polską dramaturgią na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu. Katarzyna Kalwat sprawdziła w swoim czytaniu sceniczny potencjał dramatu Marty Sokołowskiej Pałac w Bożkowie.
Sokołowska wprowadza do historii pałacu w Bożkowie wątek miłości lesbijskiej. Przywiązanie dziewcząt do siebie ciekawie współgra z pozornie wolnym życiem, które prowadzą. Zostaje zburzony stereotyp związków homoseksualnych jako przelotnych i bez zobowiązań. Sprawna gra aktorska pozwoliła na wybrzmienie wyjątkowości więzi i miłości łączącej główne bohaterki, które nie są jednak niezależne od siebie nawzajem. Wyraża się to w drobnych gestach, a przede wszystkim swobodzie, którą przy sobie czują. Miejsce, które z początku jest dla nich schronieniem „na kilka nocy”, staje się pułapką. Zgrabiony przez miejscowych ludzi pałac nie pozwala im odejść. Pragnie uwagi i skutecznie potrafi przywiązać do siebie jedną z bohaterek.
Pałac w Bożkowie nie traktuje jedynie o dewastacji miejsc niczyich. To temat wzajemnego przywiązania w kontraście z ignorancją i interesownością ludzi, którzy prawnie decydują o losach budynku, wybrzmiewa najmocniej. To ciekawa historia zakotwiczona w przestrzeni, która zaprasza do wędrówki po jej przesiąkniętych historiami ludzkimi zakamarkach.
Zuzanna Bućko, Teatralia.http://www.teatralia.com.pl/znajdujac-sie-centrum-swiata-palac-bozkowie/
Czytanie tekstu w Teatrze Polskim we Wrocławiu
Reżyseria: Katarzyna Kalwat
Czytali: Agnieszka Kwietniewska, Ewa Skibińska, Katarzyna Strączek, Andrzej Kłak, Igor Kujawski, Tomasz Lulek, Dariusz Maj (gościnnie), Andrzej Wilk
W Pałacu w Bożkowie są złota sala balowa, zrujnowana biblioteka bez książek i autentyczna szkoła z ławkami – to jeden z licznych zabytków Dolnego Śląska, który w takiej przepoczwarzonej formie można oglądać do dziś. W dramacie Marty Sokołowskiej grupa mieszkańców-wyznawców tworzy rodzaj komuny i zamieszkuje to dziwne miejsce. Zjawiają się też przybysze z lepszego świata – właściciele i pośrednicy. Wszyscy, którzy roszczą sobie do do niego prawo. Można jednak powiedzieć, że to pałac właśnie jest tutaj centrum świata, najważniejszym bohaterem. W sztuce Sokołowskiej można zobaczyć, jak pod wpływem zmian ustrojowych i politycznych przeobraża się i ulega samozniszczeniu. Co zrobiły z nim czasy wojny, komunizmu i epoki transformacji. Rozpadowi i dewastacji ulega jednak nie tylko przestrzeń, ale też ludzie, myśli i sam język…
„Pałac w Bożkowie” w Dialogu
Najpierw zobaczyłam schody – rozmowa z Martą Sokołowską
„Wszystko zaczęło się od pewnej wizji. Prześladowały mnie schody – ale nie wiedziałam, czy zwykłe czy ruchome, kamienne czy drewniane, może nawet bardziej słowo niż obraz, chodziłam po różnych opuszczonych miejscach, żeby je odszukać. Wreszcie trafiłam przypadkiem na sprawę pałacu w Bożkowie, znalazłam jego zdjęcia w Internecie i okazało się, że to były po prostu zniszczone schody pałacowe. Tak oto moja wizja się zmaterializowała. Zaczęłam pisać, a potem zimą tam pojechałam. Poznałam miejscowych ludzi, odbyłam kilka rozmów, niedawno dostałam nawet tajemniczego mejla. Nadawca, który się nie podpisał, przysłał różne zdjęcia pałacu jeszcze sprzed jego upadku, ale już z okresu, kiedy nie wolno tam było legalnie wejść. Teraz też nie można i nie mogłabym się pochwalić, że byłam w środku, bo naraziłabym kogoś na kłopoty”
Rozmowa dr Justyny Jaworskiej z Martą Sokołowską
Pałac w Bożkowie. Fragment tekstu
Sala balowa Pałacu w Bożkowie.
Sala w przepychu, w ozdobnych sztukateriach na ścianach, w zieleniach i bielach, wysoko w złocie, w kryształowych żyrandolach, w lustrach pod sufit, w drzwiach jednoskrzydłowych i dwuskrzydłowych, w zachwycie, w zapieraniu dechu w piersiach. Ale też w pewnym zapuszczeniu, niedomalowaniu, niedoglądnięciu, w wyrwaniu i zgarnięciu pod ścianę zbutwiałych klepek. W poobijaniu komód, których może nie być, w zapuszczeniu jedynego fotela do renowacji, w liszajach spod sztukaterii, w zniszczeniu elementów dekoracyjnych, w zgniliźnie, w wilgoci, w nielicznych wybrzuszeniach ze wszystkich stron, ze ścian i sufitów, i z podłóg.
Wyraźne wyróżnienie się miski z chyba wodą pod piecykiem wyglądającym na stary. Stanie ledwo, ledwo jakiegoś jakby łóżka, barłogu.
Zamieszkanie częściowe, symboliczne.
W sali balowej przebywanie dwóch dziewczyn, DZIEWCZYNY 1 i DZIEWCZYNY 2, rozbieranie się z nakryć wierzchnich, zależnie od pory roku, swetrów, kurtek lub czapek.
Stanie PAŁACU z tyłu sali. Przesadne wprowadzenie.
PAŁAC
Ja już wiem wszystko
Widzę, co nadejdzie
Puste pokoje z dziurą w niebie
Na oścież otwarte drzwi bez ścian
Piwnice zalęgłe od padliny
Wino się leje na ogród
Wśród śmiechu, w pośpiechu
Paznokcie rwą lamperie, tapety
Boazeria znika w kieszeniach
Tną obrazy na części
Wyłamują zawiasy
Drą kable, kontakty, kinkiety
Sama z siebie sypie się rzeźba królewska
To przede mną
Czeka cierpliwie na swój czas
Gdy oni śpią
Tu będą kuć, tu zrywać, prześcigać się w świetle latarki, rzucać na pogorzelisko wśród przekleństw. Tu domalują wąsy portretom. Tu ciągną końmi, tu maszyną. Tu łopatami, góra dół. Nie dadzą rady, jakie to ciężkie, zostawcie te rynny na jutro, nie musicie dźwigać na raz. Po kominy przyjdziecie, jak się ociepli. Rozłóżcie siły. Oszczędzajcie życie, jedno je macie.
BIBLIOTEKA DRAMATÓW. PAŁAC W BOŻKOWIE
Pałac w Bożkowie. Cały takst
Czytanie. Dramat // PAŁAC
Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu – Duża Scena
19:00 – 21:00 Poniedziałek, 24 października
Na pierwsze w tym sezonie CZYTANIE zapraszamy 24 października!
Specjalnie dla nas, Marta Sokołowska (autorka tekstu Reykjavik, ktory będzie miał u nas swoją prapremierę) stworzyła nową wersję wcześniejszego dramatu „Pałac w Bożkowie”.
Reżyseruje Ula Kijak (reżyserka „Cyber Cyrano” oraz „Krolowa ciast”)
Czytają: Mirosława Sobik, Julia Sobiesiak, Łukasz Ignasiński, Maciej Raniszewski, Arkadiusz Walesiak. Scena na Zapleczu
Źródło: torun.naszemiasto.pl
Toruń. Czytanie „Pałacu” u Horzycy
Teatr im. Horzycy zaprasza na czytanie dramatu „Pałac” Marty Sokołowskiej już 24 października o godz. 19 na Scenie na Zapleczu. „Pałac” to specjalnie przygotowana dla naszego teatru wersja dramatu „Pałac w Bożkowie” Marty Sokołowskiej, który ukazał się w „Dialogu”. Inspiracją dla autorki do napisania tekstu stał się tytułowy Pałac w Bożkowie, który przez lata został doprowadzony do ruiny, a wyposażenie i dzieła sztuki znajdujące się wewnątrz, zostało rozkradzione.
Czytanie wyreżyseruje Ula Kijak (reżyserka spektakli „Cyber Cyrano” czy „Królowa ciast”).
Obsada: Mirosława Sobik, Julia Sobiesiak, Łukasz Ignasiński, Maciej Raniszewski, Arkadiusz Walesiak
Bezpłatne wejściówki do odbioru od 17 października (poniedziałek) w Biurze Obsługi Widzów.
Źródło: e-teatr.pl
Etiuda aktorów TEATRU na LEWĄ na podstawie tekstu Marty Sokołowskiej „Pałac w Bożkowie”
TEATR NA LEWĄ z Centrum Kultury w Pieszycach nie daje się wirusowi. Wprawdzie próby na scenie nie mogą się odbywać, a kolejna premiera spektaklu pt: „PAŁAC” wg dramatu Marty Sokołowskiej pt: „Pałac w Bożkowie”, planowana pierwotnie na 19 kwietnia musi być przełożona, to jednak postanowiliśmy dać zapowiedź – przedsmak premiery i w kilku odcinkach sfilmować i zaprezentować nasze etiudy – swobodne przesunięcia i przeniesienia znaczeń, wariacje, improwizacje na tematyce spektaklu, oparte na jego epizodach. Nie są to więc proste przesiedlenia spektaklu ze sceny do sieci. W ten sposób nadal możemy prowadzić zajęcia, a dodatkowo dzielić się na bieżąco ich efektami i chociaż pracujemy osobno w domach, to prezentujemy się razem. Zobaczcie TEATR W SIECI. Wkrótce powinny pojawić się w nim także inne zaprzyjaźnione zespoły.
Źródło: https://www.facebook.com/teatrnalewa/videos/600858760517068/
CZYNNE PONIEDZIAŁKI CZYTANIE PAŁAC W BOŻKOWIE
Data wydarzenia: 10.02.2014, godz. 19:00
Miejsce: Scena Kameralna
Marta Sokołowska – Pałac w Bożkowie
reżyseria – Katarzyna Kalwat
czytali: Agnieszka Kwietniewska, Ewa Skibińska, Katarzyna Strączek, Andrzej Kłak, Igor Kujawski, Tomasz Lulek, Dariusz Maj (gościnnie), Andrzej Wilk
W Pałacu w Bożkowie są złota sala balowa, zrujnowana biblioteka bez książek i autentyczna szkoła z ławkami – to jeden z licznych zabytków Dolnego Śląska, który w takiej przepoczwarzonej formie można oglądać do dziś. W dramacie Marty Sokołowskiej grupa mieszkańców-wyznawców tworzy rodzaj komuny i zamieszkuje to dziwne miejsce. Zjawiają się też przybysze z lepszego świata – właściciele i pośrednicy. Wszyscy, którzy roszczą sobie do do niego prawo. Można jednak powiedzieć, że to pałac właśnie jest tutaj centrum świata, najważniejszym bohaterem. W sztuce Sokołowskiej można zobaczyć, jak pod wpływem zmian ustrojowych i politycznych przeobraża się i ulega samozniszczeniu. Co zrobiły z nim czasy wojny, komunizmu i epoki transformacji. Rozpadowi i dewastacji ulega jednak nie tylko przestrzeń, ale też ludzie, myśli i sam język…
Marta Sokołowska – absolwentka psychologii, Gender Studies, Wspieranie osób odmiennych kulturowo na rynku pracy (Uniwersytet Warszawski). Studiowała dramatopisarstwo w Laboratorium Dramatu. Uczestniczka warsztatów dramaturgicznych z M. Ravenhillem, N. Koladą i J. Głowackim oraz warsztatów dramaturgicznych „Sztuka Dialogu. Kroniki Królewskie” w Domu Pracy Twórczej w Wigrach. Stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w roku 2011. Publikowała w „Literacjach”, „Chimerze”, „Dwutygodniku.com” i „Zadrze”. Autorka sztuk: _ Pałac w Bożkowie _ (publikacja w „Dialogu” 2013 nr 10); słuchowiska _ Wciąż jesteśmy liczni _ (reż. D. Szada-Borzyszkowski w Polskim Radiu Białystok, VIII 2013); _ Księżna _ (nagroda w konkursie „Dramat!” organizowanym przez „Dwutygodnik.com” i Teatr IMKA, V 2012); _ Mordechaj Tenenbaum _ (reż. E. Kaleta, Białystok, VIII 2010); _ Belinda. Retrospekcja _ (reż. E. Kaleta, Warszawa, V 2010), _ Apolonia _ (druk fragmentu w czasopiśmie „Literacje” 2009 nr 5). Finalistka V Konkursu poświęconego polskiej dramaturgii współczesnej „Metafory Rzeczywistości” za tekst _ Kopia paryskiego metra w kawałkach _ (reż. B. Zaczykiewicz; Teatr Polski w Poznaniu, 2012) oraz VI Konkursu poświęconego polskiej dramaturgii współczesnej „Metafory Rzeczywistości” za tekst _ javen saste i bahtałe _ (reż. W. Faruga; Teatr Polski w Poznaniu, 2013).
Źródło: cojestgrane.pl
